Umiłowanie rodzinnego, stołecznego miasta przebija z wielu wspomnień. Szczególnie widoczne jest u Leona Babińskiego, uczonego, dyplomaty, varsavianisty, który pozostawił trzy tomy wspomnień. W tomie I, w pełni poświęconym Warszawie, z pietyzmem, podbudowanym fenomenalną pamięcią, odtworzył centrum miasta z początków XX wieku, z pewnymi odniesieniami do czasów międzywojennych. Opisał kolejne kamienice i pałace oraz ich mieszkańców. Przybliżył czytelnikowi znane i mniej znane rody warszawskie, ich pochodzenie, koligacje, wykształcenie, zainteresowania kulturalne, majątek. Dzieje dawnej Warszawy z wielkim sentymentem wspominają pamiętnikarze, ogromna jest literatura przedmiotu. Każda kolejna książka stanowi wkład do poznania historii tego niezwykłego miasta. W roku 1945 dokonał się w Polsce istotny przełom, nastała nowa epoka, zerwana została łączność z okresem międzywojennym. Nowa władza przywieziona w taborach wojsk radzieckich stopniowo marginalizowała stare elity, wprowadzała nowy ład i porządek prawny. Szczególnie boleśnie odczuli to warszawiacy, którzy do dziś nie potrafią się uporać z dekretami wydanymi przez Bolesława Bieruta, pozbawiającymi ich nieruchomości miejskich. Mimo wszystkich przeciwności społeczeństwo i jego elity włączyły się do odbudowy zniszczonego kraju i jego stolicy, taka była powinność, tak nakazywał patriotyzm. W zniszczonej Warszawie warunki mieszkaniowe były tragiczne. Część mieszkańców rozpierzchła się po Polsce, wypełniała zapotrzebowanie kadrowe i znajdowała znośne warunki mieszkaniowe. Wyjeżdżający liczyli na rychły powrót do stolicy, jednak zwykle pozostali w nowych miejscach zamieszkania. Trwały był jedynie sentyment do Warszawy. Umiłowanie rodzinnego, stołecznego miasta przebija z wielu wspomnień. Szczególnie widoczne jest u Leona Babińskiego, uczonego, dyplomaty, varsavianisty, który pozostawił trzy tomy wspomnień. W tomie, I w pełni poświęconym Warszawie, z pietyzmem, podbudowanym fenomenalną pamięcią, odtworzył centrum miasta z początków XX wieku, z pewnymi odniesieniami do czasów międzywojennych. Opisał kolejne kamienice i pałace oraz ich mieszkańców. Przybliżył czytelnikowi znane i mniej znane rody warszawskie, ich pochodzenie, koligacje, wykształcenie, zainteresowania kulturalne, majątek.

Monografia dotycząca polskiej polityki zagranicznej w latach 1918-1939. Autor, znawca tej problematyki, opisuje koncepcje dominujące w tym zakresie, prowadząc czytelnika po meandrach dyplomatycznych zabiegów o zachowanie niepodległości i niezależności młodego państwa polskiego po pokoju w Wersalu. Przedstawia nie tylko koncepcje Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego, lecz i pozostałych uczestników życia politycznego nie uciekając od własnych ocen i dygresji.

Niniejsza publikacja jest zapisem rozmów z Danutą Szyksznian-Ossowską "Sarenką", podczas II wojny światowej łączniczką Garnizonu "Dwór" Armii Krajowej w Wilnie, jedną z dziesięciu młodziutkich dziewcząt z grupy łączności "Kozy" przy komórce "Legalizacja" wileńskiej Komendy Okręgu AK; więźniarką łagru w Jełszance koło Saratowa. Książka składa się z czterech części: dzieciństwo, wojna i okupacja, śledztwo i obóz oraz w powojennej Polsce. Stałym punktem odniesienia w rozmowach jest wojna i działalność konspiracyjna, jednak Czytelnik znajdzie w książce również reminiscencje z dawnego Wilna oraz historię powojennych losów Bohaterki.